Bağımsız bir ülkenin dahi kendisini yönetebilmesi diğer ülkelerle kurduğu ilişkilerle doğrudan alakalıdır.

Kiminle dost olduğunuz haddizatında kiminle düşman olduğunuzu da belirler.

Bunun tam tersi de mümkündür.

Devletler arası ilişkiler yıllar hatta yüzyıllar içinde gelişen, çok ani değişimler olmazsa da temel hatlarını muhafaza eden bir yapıya sahiptir.

Sermaye birikiminin tarihsel serüveni, -“devrimler”in müdahaleleri dışında-belli devletleri diğerlerinin üzerinde hakim olmasını, beraberinde kimlerin kimlerle dost, kimlerle düşman olduklarını da belirlemiştir.

2. Dünya Savaşı sonrasında, ulus devletlerin imparatorlukları dağıtması, sömürge yönetimlerinin tasfiye edilmesi, Soğuk Savaş dönemi olarak adlandırılan 1947- 1991 arası dönemde ise “Doğu ve Batı” blokları olarak kutuplaşmaları ulusların olmasa da devletlerin tercihlerini yansıtmış sonraki politikalarını belirlemiştir.

Bu yüzden Uluslararası ilişkilerin mahiyeti devletin hangi kampa ait olduğu üzerinden anlaşılabilir.

Blokların kendi içlerindeki farklılaşmalar, ihtilaflar hatta çatışmalar, küresel siyaset açısından belirleyici olamazlar.

“Anglo Sakson”larla Kıta Avrupası arasında ya da Almanlarla Fransızlar arasında ya da Sovyet/Rusya – Çin/Kızıl Çin arasındaki rekabet nihai tahlilde aynı kampın üyeleri olarak yüksek menfaatleri noktasında ortak hareket etmeleri gerçeğini değiştirmemiştir.

Genel bir dünya tarihi okumasıyla bile bunun binlerce örneğini görebiliriz.

Bölgesel ve lokal güçler, orta ve küçük devletler açısından ise bu “bloğa ait olma” durumu, her zaman öz menfaatine uygun düşmese dahi kırılamaz bir şeydir.

AKP’nin Batı’ya karşı geliştirmeye çalıştığı “derin strateji” aslında yüzyıl önce Osmanlı’nın Batının ezici gücüne karşı koymak, ancak batı karşısındaki kendi zilletini gidermek için de yine onu taklid etmek dışında bir siyaset geliştirememesinin gerilimi ve zaafları taşıyor.

Batı ile Kemalizm üzerinden kurulan köprü, yerine yenisi ikame edilemeyecek kadar yerleşmiş…

Bu yüzden aynı köprü üzerinden, Batı’ ya dayı denmeye devam edilirken “şanlı mazi” onulmaz bir yara gibi her fırsatta kendini hatırlatmakta.

Ancak devletin temel siyasetini, Batı bloğuna ait olması gerçeğini değiştirtemeyeceğinin farkında olan hükümet, bu siyasetin çerçevesi içinde diplomasi yi kullanarak bu bastırılmışlığını telafi etmeye çalışıyor.

Salt Tarihi/Kültürel kavramlarla oluşturulmaya çalışılan “yeni Osmanlı” mefafiziği, batı’nın fiziki gücü karşısında sürekli bir histeriye dönüşüyor ve işin vahimi iktidarını pekiştirmek uğruna bunu topluma yansıtıyor.

Türkiye İsrail arasındaki ilişkileri bu çerçevede değerlendirmek gerekir.

Her şeyden önce bu ilişki aynı bloğa ait olmanın gerçeklerini mündemiçtir.

Bu iki ülke kendi inisiyatifleri ile değil ait oldukları Batı ittifakının/NATO’nun zorlamasıyla dost kılınmışlar, tüm siyasetlerini, bu aidiyet üzerinden oluşturmuşlardır.

İsrail’in batı ile kültürel olarak ta aynı havzaya ait olmasına karşın Türkiye toplum olarak doğu ile batı arasına sıkışmış, devlet olarak ise batıya entegre olmanın verdiği sancıyı yaşamaktadır.

AKP hükümeti devletin batı tercihini sözde sorgulamakla beraber, aslında yerine koyabileceği ideolojik bir tercihe sahip değildir.

Ancak bu çıplak gerçeğe rağmen AKP hükümeti iktidara geldiğinden beri kamuoyuna yalan söylemekte ve her krizde bu yalanlar tüm çıplaklığıyla bir kez daha ortaya çıkmaktadır.

Son olayda kamuoyuna bir zafer gibi sunulan çıkış da aslında bu vehameti gözler önüne koymaktadır.

Karizmasını fena halde çizdiren Hükümet, aldığı yaptırım kararlarıyla aslında tersinden şunu itiraf etmektedir:

“Eğer özür diler, yerle bir olan prestijimizi onarırsanız, askeri anlaşmalar da, istihbarat paylaşımı da, Konya semalarında pilotların eğitimi de, ortak askeri tatbikatlar da, milyar dolarlık ticarette devam edecektir.”

Zira gerek Cumhurbaşkanı’nın gerek Davutoğlu’nun belirttiği gibi, ilişkileri bozan Türkiye değil İsrail’dir ve böyle yapmakla Türkiye’nin dostluğunu kaybedecektir.

Aylardır ABD ve BM nezdinde diplosi yapan AKP hükümeti, diplomasinin siyaseti belirlemede ne kadar yetersiz olduğunu anlamış olsa gerektir.

Zira aynı gerçeğin farkında olan İsrail kılını bile kıpırdatmamış, özür dilemeyi reddedmiştir.

Bizim mahalleye gelince; AKP ile ortak histeriyi paylaşan, dumura uğramış enteliyansiyamız bu ikinci “van münüt” vakası ile de kendinden geçmiş durumda maalesef…

O yüzden bu soruyu aslında şimdi onlara sormak istiyorum.

Ya İsrail yarın özür dilerse ne olacak…?